Dlaczego gazeta wróciła do tematu? Ponieważ mimo upływu dziewięciu lat wyrok, jaki usłyszał 24-letni wówczas Piotr M., jest najsurowszą karą wymierzoną przez warszawski sąd od czasu zniesienia kary śmierci. Skazany na dożywocie będzie mógł starać się o przedterminowe wyjście na wolność najwcześniej po 50 latach, czyli w 2055 roku. Jeśli M. dożyje, będzie miał wówczas 73 lata.

Jego wina była bezsporna

W poniedziałek oskarżony wszedł na salę sądową pewnym krokiem, butny, z podniesioną głową. Podczas rozprawy nawet na chwilę nie spuszczał wzroku, nie unikał obiektywów kamer. Żując gumę, bez zahamowań kilkakrotnie spojrzał w kierunku rodziców Ani. Starannie ubrany, zupełnie nie przypominał zgarbionego ćpuna Piotra M. sprzed roku, gdy dopadła go policja.

Mężczyznę oskarżono o kilka czynów: że grożąc użyciem noża spętał dwunastolatkę, brutalnie ją zgwałcił, a następnie udusił, oraz że dokonał kradzieży z mieszkania i wychodząc, wszczął pożar, czym naraził na utratę życia mieszkańców bloku. Grozi mu dożywotnie więzienie.

– Przyznaję się. I odmawiam składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania – to były jedyne słowa, jakie powiedział podczas pierwszej rozprawy. Na czas odczytywania wyjaśnień złożonych przez Piotra M. w prokuraturze sąd postanowił wyprosić dziennikarzy z sali. – Ponieważ w najwyższym stopniu treści te obrażają dobre obyczaje – uzasadniał sędzia Marek Walczak. Za zamkniętymi drzwiami wysłuchano także biegłych psychiatrów i psychologów oraz seksuologa Zbigniewa Lwa-Starowicza. O tym, że w mieszkaniu zabójca pozostawił odciski palców oraz ślady biologiczne pozwalające na odczytanie kodu DNA, mówiło kilku następnych specjalistów. Z opinii wynikało, że jego wina jest bezsporna – relacjonowała w styczniu 2006 r. gazeta „Nad Wisłą”.

Długo chodził wolno

Sprawcy, który dokonał zabójstwa w styczniu 2004 r. w bloku przy ul. Dominikańskiej, szukano rok.

Niespełna cztery miesiące po zbrodni, ojciec Ani podsunął funkcjonariuszom trop. – Jest taki jeden próżniak, przed przeprowadzką był naszym sąsiadem. Mijam go czasem na ulicy. Gdy mówi: „Dzień dobry”, unika mojego wzroku – powiedział.

Próżniak został przesłuchany. Nic jednak nie wniósł do sprawy. [...] Podczas składania zeznań zachowywał się spokojnie, nie wzbudził podejrzeń.

Gdy od zbrodni minął rok, a policjanci wciąż nie wiedzieli, kto zamordował Anię, naczelnik wydziału zabójstw dał akta śledztwa innemu policjantowi. Miał je przeczytać kartka po kartce, spojrzeć świeżym okiem i wychwycić to, co umknęło poprzednikowi. Policjant czytał i czytał, aż wreszcie znalazł: odciski palców 22 z ponad 500 osób przesłuchanych w sprawie nie zostały porównane z odciskami znalezionymi w mieszkaniu przy ul. Dominikańskiej. Jedną z tych 22 osób był młody mężczyzna wskazany przez ojca Ani. [...]

Kilka dni później policjanci pędzili już do Góry Kalwarii. Do zatrzymania podejrzanego wysłano brygadę antyterrorystyczną. Nie dlatego, że 22-latek miałby stawiać opór. Chodziło o to, by zrobić na nim wrażenie. Poskutkowało. Pękł jeszcze w radiowozie w drodze do komendy i o wszystkim opowiedział – czytamy w „Gazecie Stołecznej”.

Sąd bezwzględny do końca

Piotr M. 26 stycznia 2004 r. wyszedł z domu, żeby zdobyć pieniądze na narkotyki. Nie wiadomo, dlaczego poszedł akurat do Ani. Wszedł na klatkę schodową przy Dominikańskiej, bo akurat drzwi były otwarte. Zapukał do mieszkania i powiedział, że chce się tylko napić wody. Ania wpuściła go do środka, bo go znała. Na stole w kuchni M. zauważył nóż. Chwycił go i zażądał pieniędzy... Zbrodnia była tak drastyczna, że troje kolejnych adwokatów odmówiło reprezentowania oskarżonego przed sądem.

W czerwcu 2007 r. wyrokiem dla zabójcy zajmował się Sąd Najwyższy. Obrońcy i rodzice Piotra M. od początku próbowali dowieść, że chłopak był uzależniony od narkotyków i straszliwego czynu dokonał nie w pełni świadomie, kierowany chęcią zdobycia pieniędzy na następną „działkę”. Ale ani sąd odwoławczy, który podtrzymał pierwszy wyrok, ani Sąd Najwyższy nie uznali tego za okoliczność łagodzącą.

(pc)