Dla znajomych Julia Wizowska to „babka od śmieci”, bo edukuje w zakresie odpadów i pokazuje jak dawać drugie życie niepotrzebnym rzeczom, by jak najmniej z nich trafiało do kosza. Od 2015 roku prowadzi blog Na nowo śmieci  poświęconego ekologii i drugiemu życiu rzeczy. Na blogu pisze o ekologii, rozwiewa mity na temat recyklingu, uczy prawidłowej segregacji odpadów, publikuje przepisy na upcyklingowe przeróbki, pokazuje jak starym i nadającym się już do wyrzucenia rzeczom dać drugie życie. Upcykling i ekologiczny styl życia promuje w mediach, na konferencjach branżowych i na imprezach masowych. Od 2017 prowadzi warsztaty zero waste i upcyklingu, współtworzy ekologiczną pracownię Cztery Razy Trzy w Warszawie.

O czym jest książka? (ze strony Autorki)

Przez dwa lata jeździłam po Polsce i przyglądałam się temu, co dalej dzieje się z zawartością naszych domowych koszy. Odwiedzałam sortownie, instalacje przetwarzania odpadów i recyklingu. Byłam w kompostowni, dokąd trafiają kuchenne resztki. W zakładzie, odzyskującym używane ubrania z kontenerów. W papierni, która przetwarza „kartoniki” po mleku i soku. W spalarni, gdzie jedyne, czym mogą przysłużyć się wyrzucone przedmioty, jest ich energia. Na czynnym składowisku, gdzie odpady przed śmiercią wydają jeszcze ostatnie tchnienie.

Przeprowadzałam wywiady z ekspertami i osobami, którzy od wielu lat poruszają się w tematyce przetwarzania i odzysku odpadów w Polsce. Rozmawiałam też z ludźmi, dla których ratowanie żywności i dawanie drugiego życia niechcianym przedmiotom stało się sposobem na życie albo zajęciem po godzinach.

Wszystko po to, by opowiedzieć, co z naszymi odpadami (naszymi - bo pisze o polskich realiach) dzieje się po tym, gdy wyrzucimy je do kosza i pokazać, że nie zawsze muszą one być bezwartościowymi śmieciami, skoro mogą być surowcami)

Julia Wizowska (ur. 1988) – absolwentka filologii polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. Od 2008 roku związana z mediami: współprowadziła audycję radiową, publikowała reportaże i fotoreportaże w prasie drukowanej i internetowej. Za tekst o zatrudnianiu osadzonych została nominowana do Nagrody im. Teresy Torańskiej. Współautorka – razem z Grzegorzem Szymanikiem – nominowanej do Nagrody im. Beaty Pawlak książki Po północy w Doniecku (2016).